ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΣΤΗΝ ΚΡΕΑΤΟΜΗΧΑΝΗ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ
της Χρυσούλας Μονιάκη
Είμαι μητέρα δυο παιδιών και ασχολούμαι με το γονεϊκό κίνημα από τότε που τα παιδιά μου γράφτηκαν στην Α΄ Δημοτικού. Αυτή τη σχολική χρονιά βίωσα τη διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων από πρώτο χέρι και παρόλο που ήξερα τι σημαίνουν, το βίωμα ξεπέρασε κάθε εκτίμηση.
Εκ των προτέρων να σημειώσω ότι ο γιος μου, που είναι υποψήφιος είναι ένας νέος άνθρωπος με ισχυρή προσωπικότητα, ψυχική δύναμη και γερή υποδομή στα μαθήματα της κατεύθυνσης που έχει επιλέξει. Άρα οι σκέψεις μου δεν εκκινούν πρωτίστως από την προσωπική μου μητρική φροντίδα. Το πρόβλημα είναι πολιτικό και κοινωνικό και ως τέτοιο το αντιμετωπίζω
Υπομένουμε (μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί) εδώ και χρόνια ένα εξεταστικό σύστημα που μας υποτιμά και μας βλάπτει όλους. Καταρχήν υποτιμά την εκπαιδευτική διαδικασία στο δημόσιο Λύκειο και τη μετατρέπει σε πάρεργο της φροντιστηριακής προετοιμασίας των υποψηφίων. Οι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν στα Λύκεια και δεν είναι των εξεταζομένων μαθημάτων απαξιώνονται εντελώς αφού τα παιδιά αδυνατούν ακόμη και να τους παρακολουθήσουν, πόσο μάλλον να συμβάλλουν στο μάθημα.
Οι μαθητές καλούνται στα πιο δημιουργικά τους χρόνια να δεθούν σε ένα μαγκανοπήγαδο: φροντιστήριο-διάβασμα, που δεν έχει καμία σχέση με την εκπαιδευτική-μορφωτική διαδικασία στην οποία θα έπρεπε να συμμετέχουν ώστε να αναπτύξουν ολόπλευρα την προσωπικότητά τους και να έρθουν σε επαφή με βασικές αρχές όλων των επιστημών ώστε να δομήσουν σ’ αυτήν ακριβώς την ηλικία που αναπτύσσεται η αφαιρετική σκέψη, μια ολόπλευρη εικόνα της πραγματικότητας που τους περιβάλλει και ταυτόχρονα ένα τρόπο σκέψης ικανό να εξηγεί και να κρίνει. Αντίθετα η ενασχόλησή τους με τις επιστήμες που τους ενδιαφέρουν μετατρέπεται σε κυνήγι μορίων για την είσοδό τους σε μια σχολή.
Εξάλλου η ίδια η ψυχοσύνθεσή τους οδηγείται σε ατραπούς βλαπτικούς για την ανάπτυξή τους. Η επιλογή των σχολών των οποίων τα μόρια κυνηγούν γίνεται με το κριτήριο του τι θέλει η αγορά. Διότι τα παιδιά επιλέγουν σχολές με κριτήριο την επαγγελματική τους αποκατάσταση, δηλαδή τα παιδιά μας «μορφώνονται» ανάλογα με το τι απαιτεί η αγορά και με το πόσα μόρια θα καταφέρουν να συγκεντρώσουν. Η προσωπική τους ολοκλήρωση και τα όνειρά τους-ενδιαφέροντά τους πετιούνται στους Καιάδες του καπιταλισμού. Δυστυχώς αυτή η κατάσταση έχει άμεση επίπτωση στην ίδια τη ζωή τους. Ας δούμε την αύξηση των ψυχολογικών νοσημάτων στις σύγχρονες κοινωνίες, στους νέους ανθρώπους ή ακόμη τα πιο αφανή προβλήματα, ανασφάλειες, φοβίες, εμμονές κλπ.
Επίσης τα παιδιά σ’ αυτήν την τρυφερή ηλικία μαθαίνουν στον ανταγωνισμό της ζούγκλας της καπιταλιστικής κοινωνίας. Μαθαίνουν στο «ο θάνατός σου η ζωή μου». Εθίζονται στη λογική του καλύτερου, του δυνατότερου, του εκλεκτού και όχι της ομάδας, της συνεργασίας, της συλλογικής προσπάθειας. Όσοι βρεθούν δε στις χαμηλότερες κλίμακες βιώνουν την αυτοαπαξίωση, την αίσθηση της ήττας, της αδυναμίας, της ανεπάρκειας. Και είναι μόνο 18 χρονών!
Εμείς, οι γονείς, των οποίων το πρώτο μέλημα είναι η αρμονική ανάπτυξη των παιδιών μας γιατί τα ανεχόμαστε όλα αυτά; Ακουμπάμε στο σύστημα κάποιους από τους μισθούς μας (πληρώνοντας την προετοιμασία για τις πανελλαδικές) για να μετατρέψουν τα παιδιά μας σε ρομποτάκια του συστήματος που θα ζουν, θα σκέφτονται και θα νιώθουν όπως επιθυμεί το σύστημα. Η δικαιολογία μας είναι ότι θέλουμε να μορφωθούν τα παιδιά μας. Ναι αλλά με ποιο τρόπο; Με αυτόν τον κανιβαλικό ή με έναν τρόπο που να αντιστοιχεί στην εποχή, στην ανάπτυξη των επιστημών και στην ηλικία των μαθητών; Έχουμε αποδεχτεί την κρεατομηχανή ως αναγκαίο κακό αλλά δεν είναι έτσι. Ας σκεφτούμε επίσης ότι αυτή η κατάσταση με το «νέο λύκειο» θα ενταθεί και θα ξεκινά από την Α΄ Λυκείου! Το μόνο θέσφατο για μας είναι η ψυχική υγεία και η ευημερία των παιδιών μας. Ό, τι δεν υπηρετεί αυτό το στόχο πρέπει να ανατραπεί.
Οι εκπαιδευτικοί; Υπάρχει μια μερίδα που φωνάζει δυνατά όσα περιγράφονται παραπάνω και αγωνίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μέσα και έξω από το σχολείο να ανατρέψουν αυτή την κατάσταση. Αλλά υπάρχει και η άλλη μερίδα που ζει κυρίως από τα ιδιαίτερα και αυτή η ανάγκη μειώνει τις αντιστάσεις τους.
Η λύση είναι μπροστά μας. Είναι δύσκολη αλλά είναι αναγκαία και επομένως εφικτή. Να ξεκινήσει άμεσα η συζήτηση στην εκπαιδευτική κοινότητα (μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς) με αφορμή και το «νέο Λύκειο» για την εκπαίδευση που θέλουμε, στην κατεύθυνση της ουσιαστικής μόρφωσης και της δημιουργίας ελεύθερα και δημιουργικά σκεπτόμενων προσωπικοτήτων. Στην κατεύθυνση της ελεύθερης πρόσβασης στην ανώτατη εκπαίδευση, στο χαρακτήρα της ανώτερης και της τεχνικής εκπαίδευσης. Με λίγα λόγια να «βάλουμε βαθιά το μαχαίρι». Να περιγράψουμε μια άλλη παιδεία με μόνο κριτήριο τις ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας στη σύγχρονη εποχή. Δεν έχουμε αυταπάτες. Ο τρόπος οργάνωσης της εκπαίδευσης είναι απόλυτα συνυφασμένος με το οικονομικοκοινωνικό σύστημα που κυριαρχεί: το καπιταλιστικό. Όπως προείπαμε, αυτή η παιδεία φτιάχνει τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους καταναλωτές υλικών και πνευματικών προϊόντων, που επιθυμεί το σύστημα. Για να ανατραπεί πρέπει τουλάχιστον να αρχίσει η αποδόμηση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Όμως στην άλλη πλευρά είναι οι ανάγκες των ίδιων των παιδιών μας.
Άρα το μόνο χρέος μας είναι
η ανατροπή του καπιταλισμού και αυτό θα κάνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου