60 νέα πειραματικά σχολεία στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση? Ουάου!!! Ή μήπως όχι?

-             υπεροχή στoν ηγετικό τομέα!
- υπεροχή στον τομέα της καινοτομίας!
-  υπεροχή στον τομέα της διαχείρισης!

-                     υπεροχή στην υπεροχή!!

 του Λευτέρη Παπαθανάση
Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετοί «δημοσιογράφοι» που όλο και κάποιο λόγο θα έχουν να διαδίδουν πανηγυρίζοντας την προπαγάνδα του ΥΠΑΙΘ, η είδηση θα έπρεπε να σε ανησυχεί. Όχι μόνο γιατί ο ορίζοντας της ίδρυσης των σχολείων αυτών είναι το 2020, που «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει» (ετούτη η κυβέρνηση πάντως είναι στη δεύτερη κατηγορία…), αλλά κυρίως γιατί είναι ο ιδεολογικός μοχλός για μια άλλη επιχείρηση, αθόρυβη και καταστροφική.


Την ίδια στιγμή που το ΥΠΑΙΘ πανηγυρίζει τα νέα (ανύπαρκτα ακόμη) πειραματικά σχολεία, έχει βάλει μπροστά το συμβόλαιο θανάτου για τα παιδιά της εργατικής τάξης. Αφού έκλεισε σε μια νύχτα τους πιο ελκυστικούς τομείς των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, προχωρά με τον οδοστρωτήρα των «εξετάσεων μέσω τράπεζας θεμάτων» στην εκκαθάριση των σχολείων από κείνους που «δεν παίρνουν τα γράμματα».
Δεν θέλω να επεκταθώ στο θέμα των «πειραματικών». Η άποψή μου είναι ότι ή πρέπει να καταργηθούν ολοκληρωτικά ή να φτιαχτούν πραγματικά πειραματικά σχολεία συνδεμένα άμεσα με τα παιδαγωγικά τμήματα των πανεπιστημίων. Ούτε θα επεκταθώ στη ζημιά που κάνουν στη συνείδηση των παιδιών, των γονιών τους, αλλά και των εκπαιδευτικών. Η Παιδεία δεν χτίζεται χαϊδεύοντας τα κοινωνικά συμπλέγματα, αλλά ενάντια σ’αυτά (με την ευκαιρία, λέω ότι συμφωνώ 100% με την απόφαση της ΟΛΜΕ να διαγράψει από τη δύναμή της το διασπαστικό και ανυπόστατο σωματείο που αποκαλείται «ΕΛΜΕ προτύπων»).
Στα χρόνια που πέρασαν το ΥΠΑΙΘ έχει κλείσει κάποιες αρκετές εκατοντάδες σχολείων. Πήγαν άκλαυτα. Όμως πανηγυρίζει για την ίδρυση 60 πειραματικών? Γιατί αυτή η διαφορετική αντιμετώπιση?
Εδώ μπαίνει ο ρόλος της «αριστείας». Κάθε ταξική κοινωνία στην ιστορία βάδισε με το ιδανικό της αριστείας. Ειδικά ο καπιταλισμός, το σύστημα που άπλωσε την ισοπέδωση, την αλλοτρίωση και τη μονοτονία σε μεγέθη που κανένα άλλο σύστημα δεν θα μπορούσε, καλλιεργεί στα μυαλά των ανθρώπων τον πόθο της αριστείας, της ανάγκης να αναδείξουν τον πολύτιμο εαυτό τους σε κάτι ξεχωριστό, κάτι καλύτερο από το βούρκο που τους περιβάλλει. Αυτόν τον πόθο το σύστημα τον ταΐζει κερδίζοντας έτσι κοινωνική συναίνεση: Από τα γυαλιστερά περιοδικά και τις lifestyle εκπομπές μέχρι την ίδια την εκπαίδευση, με τους βαθμούς, τα βραβεία και τη νέα τρέλα της «καινοτομίας», όλα μας λένε «ξεχώρισε, και θα ανταμειφθείς. Μείνε σαν τους άλλους και θα υποφέρεις».
Για την ακρίβεια, η ίδια η αριστεία του ενός είναι το άλλοθι για τη δυστυχία των υπόλοιπων. Το σύστημα του ενός αφεντικού και των πολλών εργατών, παράγει την αντίστοιχη ιδεολογία. Στη συνέχεια, η ίδια αυτή ιδεολογία βοηθά το σύστημα να αναπαράγει τον εαυτό του.
Αν μέχρι τώρα λοιπόν νόμιζες ότι τα «αριστεία» δίνονται για να ενθαρρύνουν τα παιδιά να δουλέψουν περισσότερο, μάλλον έκανες λάθος. Τα αριστεία δίνονται για να εμπεδώσουν την εικόνα ότι κάποιοι είναι ανώτεροι και κάποιοι –τι να γίνει?- είναι κατώτεροι.
Το Σχολείο δεν θα έπρεπε να έχει ανάγκη ούτε από βαθμούς και αριστεία, ούτε από τα αδερφάκια τους, τη φοβέρα και την τιμωρία. Η ίδια η σχολική ζωή θα μπορούσε να είναι μια μεγάλη κατάχτηση από μόνη της. Το παιδί που συνειδητοποιεί για πρώτη φορά τι είναι τα άτομα και πώς φτιάχνουν τα πάντα γύρω μας, γίνεται ευτυχισμένο (πίστεψέ με, το έχω δει αρκετές φορές να συμβαίνει μπροστά μου!), κι αυτή η ευτυχία δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα χαρτί που γράφει 19 ή 20…
Ας ξαναγυρίσω όμως στα πειραματικά. Με τον ίδιο τρόπο που η αποθέωση του «άριστου» μαθητή είναι στην πραγματικότητα επίθεση κατά του «αδύναμου», η αποθέωση των πειραματικών έρχεται σαν άλλοθι για την απαξίωση των «απλών» σχολείων. Το άρρητο μήνυμα είναι ότι αν υπάρχουν αυτά τα καλύτερα σχολεία, τότε τα παιδιά που πηγαίνουν στα υπόλοιπα, δέχονται «κατώτερες εκπαιδευτικές υπηρεσίες» (έτσι το λένε τα άθλια νεοφιλελεύθερα ζόμπι, δεν κάνω πλάκα!). Με δυο λόγια, η ίδια η ύπαρξη των πειραματικών, εμφανίζεται σαν τεκμηρίωση της αδυναμίας των υπολοίπων. Το ίδιο ισχύει όμως και για τα παιδιά. Το κράτος φρόντισε να κάνει αυτή τη σύνδεση πιο ορατή, βάζοντας εξετάσεις για την εισαγωγή σε ένα πειραματικό σχολείο (στα «καλύτερα» σχολεία πρέπει να πηγαίνουν οι «καλύτεροι» μαθητές. Εκείνοι που δεν μπόρεσαν, ας πάνε σε ένα «απλό» σχολείο κι ας γίνουν εργάτες) και δεν μου προκάλεσε καμία έκπληξη το ότι είδα γονείς να πανηγυρίζουν γι’αυτό. «Επιτέλους!», μου είπε κάποιος, «τώρα δεν θα μπαίνει η σάρα και η μάρα». «Μα, αν τα σχολεία αυτά είναι τόσο καλά», του απάντησα, «δεν θα’πρεπε σ’αυτά να πηγαίνουν οι πιο αδύναμοι μαθητές ώστε να βοηθηθούν?»
Δεν πήρα απάντηση. Λογικό…

Πηγή: Αυθόρμητες Μεταβολές